Vrijdag 14 september 2012

120914a_zonsopkomst_dsc_8489Sonja wordt om kwart over zes wakker en besluit om te kijken of het een mooie zonsopkomt is. Snel in de kleren geschoten en het fototoestel gepakt. Even lopen naar het strand en de zon komt net boven de horizon. Er komen veel hardlopers en fietsers voorbij dus nog even geprobeerd een silhouet te schieten. Dan weer snel terug naar de kamer om nog een uurtje te slapen.

Martin is gelukkig opgeknapt dus vandaag kunnen we wel naar het Jozani N.P. Maar eerst een lekker ontbijtje. Om elf uur vertrekken we met een privechauffeur naar het National Park. Daar aangekomen moeten we natuurlijk eerst de cache vragen aan bij de receptie. Thuis hadden we nl. gezien dat er hier een hele mooie schat (van het spel geocaching.com) verstopt was. Het is eigenlijk niet verstopt want je vraagt het gewoon aan de receptie en dan krijg je een mooie houten kist. In de kist bevonden zich veel spulletjes en we hebben iets meegenomen wat weer terug naar Duitsland wil, nou ja dan is Nederland behoorlijk in de buurt als je nu op Zanzibar bent. Onze chauffeur keek zijn ogen uit en vond het erg bijzonder dat wij Hollanders wel van het bestaan van de kist wisten en hij die hier regelmatig komt helemaal niet.120914b_redcolobus_dsc_8518

We werden met een gids meegenomen het bos in. Het was een klein stukje lopen en daar zaten de eerste aapjes al. Het zijn de "Red Colobus Monkeys". Deze soort komt alleen hier voor want zijn voedsel is ook alleen maar hier te vinden. Het voedsel bestaat uit de blaadjes van een erg vreemde boom. De bomen/takken zijn erg kronkelig en helemaal kaal. Elk blaadje wat er fris ontlookt wordt direct opgegeten door de monkeys. Maar toch houden ze het hier uit want er staan genoeg van die bomen. Het National Park beslaat zo'n 50 km2 dus niet echt groot.

  120914c_redcolobus_dsc_8554  120914d_redcolobus_dsc_8605

De Red Colobus hebben een erg grappig koppie met wijduitstaande witte en rode haren ze hbben maar vier vingers en geen duim. Ze zijn niet echt groot gemiddeld een lijft van 60 lang maar de armen en poten en staart zijn n120914e_redcolobus_dsc_8616aar verhouding een stuk langer. We lopen hier een tijdje rond en de monkeys zitten hier overal om ons heen. Ook een aantal met een jonkie wat weer erg grappig is. Daarna wandelen we verder naar een stuk mangrove. Hier zien we de typische mangrove bomen met hun boven de grond staande wortelen. Ook zitten hier grappige krabben die felrode scharen hebben. Na een uurtje hebben we alles wel gezien en gaan we weer terug naar het hotel.

Even lekker gedoucht en de dag verder doorgebracht op een bedje aan het strand. Nog even ondergedompelt in de zee en 's avonds weer heerlijk gegeten.

 

Zaterdag 15 september 2012

Vandaag is de dag van vertrek dus de wekker gaat al vroeg. We moeten nl. voor 10 uur van de kamer af. Alles bij elkaar gezocht en in de tassen gestopt. De kleding voor vanavond apart gehouden zodat dat geen zoekactie hoeft te geven. We installeren ons lekker op een bedje onder de parasol op het strand en met een puzzeltje, boekie en een spelletje houden we ons bezig. Op het strand hebben ze een paadje gemaakt met bogen en daartussen bloemblaadjes aan het eind staat er een soort prieeltje van palmbladeren. En ja, er is een bruiloft. Om een uur of twee zien we het bruidje met bloemen het lange pad naar het prieel alleen afleggen. In het prieel staat haar aanstaande en een tweetal mensen van het hotel (getuigen) of die nou een leuke manier van trouwen is vragen we ons af. Maar ze zijn wel direct op een wereldse bestemming voor de huwelijksreis want dat is het hier echt.

's Middags een soort pizza besteld want we vertrekken een beetje om een rare tijd. Om half vijf gaan douchen en wachten tot we worden opgepikt voor de transfer. We vragen nog even om een WiFi code dus we kunnen nog even internetten en een laatste vertrekmail versturen. Om half zes gaan we naar het vliegveld. Het is een prachtige zonsondergang en al gauw is het pikdonker. In Stonetown lijkt iedereen wel op straat te lopen, het verkeer zit hierdoor muurvast en over de laatste zeven kilometer doen we een uur. Wij ons nog bang maken of we het vliegtuig wel zouden halen.

Nou geen probleem hoor. We komen vijf kwartier voor vertrek aan. Het inchecken gaat vlotjes en dan naar de vertrekhal die bestaat uit een ruimte van 20 vierkante meter en stoeltjes. Er is niet veel te halen. We halen een bus chips want we moeten toch iets eten. Om tien over acht zouden we moeten instappen maar er is nog weinig actie dus maar eens vragen. Wat blijkt het vliegtuig waarmee we vertrekken moet eerst nog arriveren nou lekker dan. En we moeten onze aansluiting op Dar Es Salam ook nog halen. Nou ja, geduldig wachten maar iets anders kunnen we niet doen. Dan komt er een vliegtuig blijkt het niet het onze te zijn maar vijf minuten later komt ons vliegtuig. Bij het instappen wordt ons verzocht om zoveel mogelijk voorin plaats te nemen dit ter compensatie van de bagage die achterin het vliegtuig ligt waarschijnlijk. Het is weer een twee propeller vliegtuig en al snel zitten we in de lucht om twintig minuten de daling alweer in te zetten boven het vaste land van Tanzania.

Op het vliegveld van Dar Es Salam zien we nog geen blauwe vogel (de KLM) staan. Maar die zal dan we ergens anders staan denken we nog. Maar nee hoor. Na het ophalen van de bagage en het lopen naar de vertrekhal (door een klein smal gangetje in de catacomben van het vliegveld) krijgen we te horen dat het vliegtuig twee uur vertraging heeft. En wij ons nog druk maken of we het wel zouden halen. Het inchecken gaat weer vlotjes en de zorgen vooraf over de vele (vooral zware) handbagage was weer volledig onterecht. Geen probleem dus. We gaan door de douane en weer maken ze vingerafdrukken. Ondertussen is de bagage en wij al voor de derde keer door een scan gedaan dus de riem, tasjes en spullen kunnen weer opgeruimd worden. Dan komen we in de wachtruimte. Het hele vliegveld is afgesloten en er is maar een kleine ruimte beschikbaar voor alle mensen.

We halen wat te drinken en een reep chocola. Het eten ziet er niet echt lekker uit, alleen maar vette patat en dat is geen goede bodem voor een vlucht van acht en half uur. We vermaken ons met het kijken van de film Madagaskar II op de tablet. Leuke en erg toepasselijke film na onze safarie. Dan mogen we naar een andere vertrekhal en niet veel later landt ons toestel. Het duurt nog even voordat we kunnen instappen maar om exact tien voor een gaan we de lucht in.

Het toestel zit helemaal vol en dat betekent 425 passagiers we zitten nl. in een megagroot vliegtuig een boeing 777-300. Martin heeft nog redelijk geslapen maar Sonja helemaal niet, niet echt fijn maar ook hieraan komt weer een eind en om kwart over acht zondag morgen landen we op Schiphol. Co en Lia staan ons al op te wachten en onze bagage komt als eerste over de band aanrollen. Op naar huis waar we kunnen beginnen aan het uitzoeken van alle foto's.

{jcomments on}